Vol verrassingen

5 September 2015

Alweer twee weken verder, ik ga nu bijna naar huis. Het is dus tijd om mijn laatste blog te schrijven want ook nu is er weer heel erg veel gebeurd. Op vrijdag 21 Augustus hebben we de donatie in de kliniek gedaan en we hebben ontzettend veel gekocht. Samen met Lotte, Aysum, Ellen, Saeed (onze grootste sponsor) en Roosje hebben we ongeveer 6000 euro gespaard en konden we twee bedden, drie infuusstandaarden, een examination bed, een delivery bed, bloeddrukmeter, stethoscoop, vacuumextractor, thermometers en al dat soort dingen kopen. Een groot deel van het dorp was ook nu weer aanwezig en ze waren ons ontzettend dankbaar. Zo dankbaar dat zij de spulletjes al snel zelf in elkaar wilden zetten. Ook het lokale radiostation had gebeld om te vragen wat er aan de hand was. Na een paar uur zijn we gegaan want we konden niet veel meer helpen. Ook hebben we de avond voor de donatie afscheid genomen van Andy en Brown die ons overal mee naar toe hebben genomen en ontzettend goed voor ons hebben gezorgd. We hebben ze mee uit eten genomen en dat was echt een super avond, ze waren ook zo ontzettend blij en dankbaar. Brown moest er zelfs huilen, want afscheid nemen vinden Ghanezen heel moeilijk.

Die zaterdag zijn we gereisd naar Tamale, een plaats in het Noorden van Ghana. Hier hebben we overnacht en zijn we wat gaan drinken met iemand die in het hotel werkte. We mochten beiden achter mee op de motor. Een hartstikke leuke ervaring. Het werd nog leuker toen we met iemand anders met zijn drieën op één motor gingen naar het voetbalstadion. Dat was natuurlijk al lang gesloten, maar de portier deed voor ons open en we mochten naar binnen. Nu heb ik midden op het veld gestaan in een voetbalstadion (al was het niet zo groot, iets groter dan rkc heb ik me laten vertellen). Maar het voelde wel groot. Een kort bezoek aan Tamale dus, maar toch een ervaring rijker. En voor Elien een brandwond rijker want ik was haar vergeten te waarschuwen voor de hete uitlaat, oeps. De volgende dag gingen we met de taxi naar het trotro station voor de bus naar Damongo. Hup, kaartje gekocht en gezorgd dat ook onze tassen mee mochten. Maar dat was nog spannend, want hup, daar gingen al onze bezittingen die we mee hadden bovenop de al overvolle bus. Netje erover, met een paar touwtjes vastzetten en klaar; we konden vertrekken. We zaten in de bus op een houten bankje, maar helaas moest ik ergens anders gaan zitten (plaats maken voor een soort conducteur). Er was nog maar een miniplekje vrij. Midden in het gangpad kunnen ze stoeltjes klappen zonder rugleuning en daar kon ik op zitten. Ofja, me tussenwringen, want ik zat naast een big mama wiens arm alleen al bijna de halve zitting in beslag nam (laat staan dr achterwerk). Dat was een leuke reis voor drie uur...

Eenmaal in Damongo aangekomen werden we opgehaald door Abraham, de 'vader' van het weeshuis waar we zouden helpen. Hij nam ons in huis en we konden daar slapen. In het begin vonden we het er echt heerlijk uit zien. Een woonkamer, simpel, maar er was ruimte. We konden gebruik maken van de badkamer en de wc en we hadden een eigen kamer. Super, zou je denken. Maar: De douche deed het niet, de wc trok niet door. Dus het was al douchen met emmers water en ook de wc moest je doortrekken met bakjes water. Dat wordt al gauw minder schoon dan een normale badkamer (vooral de wc was echt vies). Ook het weeshuis was niet wat we hadden gedacht. Omdat we het op een site hadden gevonden, waren we er vanuit gegaan dat het weeshuis goed ondersteund werd door volunteers die meer geld binnenbrachten dan een gemiddeld weeshuis. Maar ook hier was niets dan minder waar. Er stonden inderdaad gebouwen en de kinderen sliepen in stapelbedden (het waren er ongeveer 50). Maar daar was het ook allemaal mee gezegd. Verder was er nauwelijks speelgoed, en in de vakantie dus nauwelijks iets te doen en de kinderen verveelden zich rot. Ook kregen ze iedere dag hetzelfde eten; 's ochtends pap, 's middags kale rijst met palmolie en 's avonds tzizzet (een lokaal gerecht gemaakt van mais met een soep). Saai en eigenlijk ook ongezond eten dus. Hoewel het goed was om dit te zien, hadden we geen idee hoe we dit aan moesten pakken. Hoe konden we hier helpen in de korte tijd dat we er waren? Dag 1 hebben we 's ochtends maar een beetje rondgestruind. 's middags besloten we om de oudere kinderen mee naar een terrasje te nemen en voor iedereen een drankje te kopen. Daar waren ze al ontzettend blij mee, want niemand had ooit zo op een terras gezeten. Dag 2 hebben we de jongere kindjes meegenomen naar het huis om te tekenen (we hadden een heleboel tekenspullen van thuis mee). Wat een chaos, maar ze vonden het wel heel leuk. Op die dinsdag zag Eliens brandwond er nog normaal uit (al had ze wel flink blaren). Maar op dag 3 was het echt niet goed, een zwaar ontstoken brandwond met een grote rode plek er om heen van de uitgebreide ontsteking. Tja, het zand rond het weeshuis (en eigenlijk overal) is echt niet schoon. Kinderen plassen gewoon op straat hier en geiten lopen overal. Niet zo gek dat het toch gaat ontsteken, maar we moesten wel naar het ziekenhuis voor antibiotica en brandwondenzalf. Toen hadden we het gehad in Damongo. We hebben het nog een dag uitgehouden en fufu met iedereen gegeten (zelfgemaakt met de kinderen) en toen zijn we een dag eerder weggegaan. Op vrijdag stonden we te wachten bij een junction op de bus, maar dat duurde zo lang dat ik bijna bang werd dat we hier toch die dag niet weg konden. Wat was ik blij toen ik in de bus in het gangpad op een plastic krukje mocht zitten. Eindelijk weg daar!! Voor 2 uur zat er ook nog een kind van een jaar of tien op mijn schoot, dus comfortabel is anders maar dat maakte allemaal niet meer uit. Nu gingen we op weg naar Akumadan, waar we een paar nachtjes bij Brown en haar moeder mochten slapen. Ik ben haar gewoon om de hals gevlogen toen we er waren.

En wat zijn we daar die dagen verwend. We hoefden niet echt iets, behalve heel veel eten. Ampesie, fufu, heerlijke rijst, gari (mjam!). Ook hebben we de kindjes (Cynthia, Jacqueline, Cordelia en Joshua) die bij Brown's moeder wonen meegenomen naar de Kintampo watervallen waar wij al eerder waren geweest. Ze waren door het dolle heen en stonden al een uur voor vertrek helemaal klaar. De dagen daar waren heerlijk om nog even met Brown te kletsen. Uiteindelijk zijn we ook een dag naar Wa gegaan (weer helemaal in het Noorden) om Brown's project te zien. Om vijf uur 's ochtends weg met de bus om daar 's middags aan te komen en alles in korte tijd te zien. Het was een ontzettend arme community waar een aantal weeskindjes worden opgevangen in gezinnen. Ze wonen daar echt nog in hutjes gemaakt van modder en slapen op de grond. Verder helpen ze mee op de boerderij en sommigen gaan dus ook niet naar school. Brown probeert daar verandering in te brengen. Heel erg om te zien dat mensen zo moeten leven...ik voelde me bijna schuldig dat ik het zo goed heb. Verder was er in Wa weinig te beleven en dus besloten we om diezelfde avond nog terug te gaan. Natuurlijk weer een lange reis, maar we waren om half drie 's nachts terug.

Op woensdag 2 september zijn we vertrokken naar Kumasi, om nog even kort dag te zeggen tegen Andy. Daar sliepen we weer in ons oude kamertje in het hostel en het voelde echt een beetje als thuis komen. Hier kennen we de buurt goed en iedereen hier was heel blij om ons te zien. We zijn daarom toch maar een dagje langer gebleven. Op die dag zijn we ook nog een medisch boek gaan zoeken in een medical bookshop in de buurt van het medisch studentenhostel. In principe niks bijzonders, maar voor alles moet je hier zoeken. En dan gaan we beredeneren. Want zo zei Elien: "Hier zijn restaurantjes, dus de bookshop is nu in de buurt." We moesten er erg om lachen, want dat klinkt natuurlijk vreemd. Maar zo werkt het hier wel. Brown was de dag ervoor ook meegekomen omdat ze nog kleding moest kopen voor de kinderen in haar project. Ze had verteld dat ze afscheid nemen altijd heel moeilijk vond. Op die donderdag nam ze Elien kort even apart naar beneden en stapte zo de taxi in op weg naar huis. Ik kreeg niet meer de kans om nog even dag te zeggen. Dat vond ik niet echt leuk, maar het is denk ik niet slecht bedoeld. Ze vind dag zeggen gewoon niet leuk. 's avonds hebben we ook nog gezellig met andy op een terrasje gezeten om alles gezellig af te sluiten. Daarna zijn we gaan slapen. Op naar een volgend avontuur.

Inmiddels zitten we nu de laatste dagen in Accra. Ook hier is veel gebeurd. We hadden zelf een hostel uitgezocht, maar de mensen daar waren zo ontzettend onaardig. En het was heel commercieel waardoor het ook helemaal niet meer op Ghana leek. Wel was daar de eerste warme douche in weken. Dat was wel echt genieten. Maar we zaten daar niet op onze plek. Dus op zoek naar iets anders wat heel leuk klonk. Een hostel, aan het strand vlakbij een beachbar waar je kon leren drummen op van die echte afrikaanse trommels. Je mocht zelf weten hoeveel je voor een overnachting betaalde, want daarmee steunde je een foundation zodat een aantal zeer arme kinderen naar school konden. Klinkt perfect en heel gezellig....totdat....We kwamen daar aan en stonden midden in de sloppenwijk. En de kamer was een hokje met wat ijzer er bovenop zonder wc of douche. Die waren wel in de buurt, maar schoon is anders. Mensen in de buurt hadden volgens mij helemaal geen wc want iedereen poepte en plaste op het strand. Kortom; een plek waar ik dood niet eens gevonden wilde worden. Maar dan moet je nog aan de mensen daar gaan uitleggen dat je daar niet blijft slapen. Ik stond op standje huilen, maar gelukkig nam Elien het woord. En daarna zijn we gelukkig naar een ander hostel gegaan. Weg daar, kan niet slechter dan dat! Gelukkig zitten we nu op een goede plek waar én warm water én aardig personeel is. Hier doen we nog een aantal kleine dingetjes. Uit eten met een Indiaas meisje, lekker kijken naar een lokale live band en naar het strand om te relaxen (wat absoluut niet lukt want er komen weet ik hoeveel mensen met je kletsen). En na een van onze laatste avondmaaltjes van de straat zitten we nu in het hostel. Dit wordt ons allerlaatste nachtje hier want morgenavond zitten we in het vliegtuig naar huis. Ook nu is het heel dichtbij maar toch nog zo ver weg. Net zoals voor we gingen. Ik ben blij dat we naar huis gaan, maar ik ga ook een aantal dingen aan Ghana missen. Iedereen is hier aardig en het leven hier is rustig zonder haast. Iedereen heeft altijd tijd. Dat neem ik mee naar Nederland want ondanks dat de Ghanezen van Europa kunnen leren (en daar hard mee bezig zijn) kunnen wij ook leren van hun omgang met het leven. Ik heb hier echt de tijd van mijn leven gehad en ben echt een ervaring rijker. Dit was het dan eindelijk. Sorry voor het gruwelijk lange verhaal en tot snel iedereen!