Op weg naar het einde!

Dinsdag 19 augustus 2015

Hier de nieuwe update, die helaas snel volgt op de vorige, dus ik hoop dat jullie nog zin hebben om het te lezen. De dumso houdt nog steeds aan. Hier hebben ze er al vier jaar last van dat de elektriciteit uit valt, maar vanwege het politieke beleid heeft vooral Kumasi er het meest mee te kampen. Dat komt omdat er hier twee partijen zijn (je kunt het een beetje vergelijken met democraten en republikeinen in Amerika) en Kumasi is de grootste oppositiestad. De huidige president uit het noorden heeft zorgt dat het elektriciteitsprobleem in het noorden is opgelost, daar valt de stroom namelijk nooit uit, en dat Accra zoveel mogelijk voorzien wordt omdat het de hoofdstad is. Maar Kumasi heeft de laatste tijd dagen gehad waar er voor meer dan 24 uur geen elektriciteit is. En dan een paar uur voordat het lichtnet weer uit is. De mensen hier kijken er niet eens meer van op, maar ik begin het nu soms wel vervelend te vinden, want langzaam aan is het einde in zicht. Ik heb veel contact met thuis, maar dat is nu dus wat lastiger. Maar het is nog maar 19 daagjes voordat ik thuis kom.

In het ziekenhuis zijn we inmiddels klaar. Dat hebben we afgelopen week afgesloten met 1,5 week op de emergency. Ik heb daar veel gezien en geleerd. Kindjes met malaria of andere infecties (infectieziekten zijn nog steeds het grootste probleem), een jongen die we goed kennen heeft TBC opgelopen, en er is ook een jongen van 10 overleden aan een allergische reactie op medicatie die hij van zijn moeder kreeg (hier wordt nog veel met kruidenmiddeltjes gedaan). De moeder schaamde zich, waardoor het verhaal te laat verteld werd en de zusters niet snel genoeg handelden. Ik was er niet bij, maar de dode jongen heeft de hele middag in een kamertje naast ons gelegen omdat er geen mortuarium is hier. Ook een jonge kerel van 25 is overleden aan verwondingen bij een motorongeluk. Het is hier zo druk en met de moto's ben je sneller, maar het is dan ook veel gevaarlijker. De jongen werd nog naar het ziekenhuis gebracht, maar de doktoren zijn aan het staken. Hierdoor moest hij overgebracht worden naar ons ziekenhuis, maar is hij op de weg hier naar toe overleden. Heel erg dat dat gebeurt, want dat had niet gehoeven. De staking is er omdat de overheid de gouvernmental hospitals geen geld meer geeft, waardoor doktoren en zusters geen geld meer krijgen en er niet voorzien wordt in materialen die hard nodig zijn. Private hospitals zijn wel open, maar dat kan niet iedereen hier betalen. Er werkt hier wel altijd een dokter voor de emergency cases, maar dat is dus niet in elk ziekenhuis zo. Ook blijkt dat hier de criminaliteit iets erger is dan ik nog dacht. Ik hoorde wilde verhalen van overvallen, waarbij telefoons het belangrijkste mikpunt zijn, en dat ze met een mes een snijwond in je arm maken zodat je hem laat vallen. Niets is minder waar. Een brutale kerel van een jaar of 27 wilde zijn telefoon niet afgeven en kwam binnen met een snijwond van een cm of 8. Ook een aantal spieren waren doorgesneden maar verder was het niet zo ernstig. Ik zou eigenlijk die dag leren hechten, maar dit was iets te groot dus ik heb het overgelaten aan iemand anders. Mijn onderbuik was er dankbaar voor.

Dit weekend zijn we op onze laatste trip geweest naar het mole national park. Eindelijk beestjes kijken waar ik zo op had gewacht, want het vorige national park viel tegen. Maar hier liepen de brutale apen overal rond en je moest uitkijken dat ze geen spullen uit je tas visten. En we zijn op een echte safari geweest, zowel in een jeep als lopend. Heel vroeg op om te hopen op het zien van een paar wilde beesten en we hadden geluk: Er liep een olifant en we hebben een heleboel antilopen en waterbokken gezien. Sommige zo ontzettend dichtbij, de olifant stond op minder dan 20 meter afstand. Heel raar, want het is zo'n enorm dier en zonder hekje ertussen geeft dit een veel minder veilig gevoel. Maar prachtig om hem in het wild te zien. In het park zitten ook leeuwen, jachtluipaarden en hyena's maar deze zijn vooral 's nachts actief. Maar dat geeft toch een spannend gevoel als je je midden tussen de dieren bevindt tijdens de loopsafari. Daarbij zagen we ook nog een krokodil en een zeer giftige slang. Al met al was dit dus een geslaagd weekend en ik heb prachtige foto's. Na het weekend snel naar huis, want we werken nu dan wel niet meer in het ziekenhuis, we zijn ontzettend druk. Omdat Elien en ik de eerste zijn die klaar zijn met het internship zorgen wij dat alle spullen gekocht worden van het geld van onze fundraising. Bij elkaar hebben we meer dan 3000 euro opgehaald en daar zijn we ontzettend blij mee. Maandag hebben we alle spullen die nodig zijn voor het manyia hospital gekocht en deze hebben we gisteren al gegeven. Het ziekenhuis ontving ons met open armen en heeft ons ontzettend bedankt. Ze waren ontzettend blij met deze spullen. Op fb kunnen jullie de foto's zien (van gisteren komt nog een update) maar voor diegene die ook mijn mail ontvangen hebben ga ik proberen om de foto's op mail te krijgen. Vandaag gaan we voor het grote werk: Spullen reserveren voor de kliniek zodat we vrijdag met een busje klaar staan om in te laden. Ja, we hebben zoveel geld ingezameld dat er een busje nodig is om alle spullen te brengen. En de bus zal aardig vol zitten. Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie hulp. Ik ben zo blij dat ik deze mensen hier een beetje kan helpen en niet wegga zonder hier iets te doen. Ik hoop dat ik de foto's deze week nog op de mail kan zetten. En oo ja, het werken in het weeshuis is een weekje naar achteren geschoven, want wij wilden alle spullen graag zelf kopen om te weten wat er met het geld gedaan wordt. Dus een update daarover krijgen jullie later in waarschijnlijk mijn laatste verslag van deze reis. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden om mij te volgen. Wel blij als ik weer thuis ben hoor! Tot snel!