De eerste twee weken

Zaterdag 4 juli 201
Ik zit nu op het vliegveld, samen met Elien. Net de eerste vlucht van Amsterdam naar Istanbul achter de rug. We wisten het van tevoren, maar het wachten blijkt toch wel heel erg lang. We worden ongeduldig en gaan daarom vragen of we niet toch even naar buiten mogen. Dan kunnen we vast wat zon op doen en zijn we even uit de grootste drukte hier. Dat wordt nog wat strakjes. We hebben er nu toch wel zin in. Gelukkig merk ik dat ik me toch wel een beetje heb ingesteld op zo'n lange reis, en hoewel ik het moeilijk vond om weg te gaan, ga ik nu het avontuur met open armen tegemoet. Ik heb er zo'n zin in om alles te zien en om alles te gaan bekijken.

4 juli 's avonds:
Na een lange vliegreis zijn we aangekomen in Accra, de hoofdstad van Ghana. Het ziet er niet uit zoals ik het me had voorgesteld. Omdat het de hoofdstad is, had ik me nog wel voorbereid op een paar verharde wegen. Maar niets is minder waar, ik heb pas een verharde weg gezien. Gelukkig kwam Andrew ons ophalen, anders had ik even echt niet geweten wat ik met mezelf aan moest. Hij slaapt vanavond ook in het hotel en morgen gaan we de stad verkennen en krijgen we uitleg hoe we alles hier moeten doen. Gisteren hebben we bij een straattentje nog mango gegeten, lekkerder en zoeter dan hier kun je ze echt niet krijgen! Nu even douchen en dan lekker slapen, want voor ons gevoel is het al laat na zo'n lange dag (maar het is pas half tien).

Zondag 5 Juli 2015
Ik was vandaag al vroeg wakker, nog niet helemaal gewend aan de tijd hier en vooral aan de warmte. We zitten in het einde van het regenseizoen en dat betekent 32 graden met een zeer hoge luchtvochtigheid. Drukkende warmte, veel erger dan in Nederland als het zomer is! We hadden airco op de kamer (wat heel veel luxe is), maar alles is hier oud en versleten en dat ding maakt meer herrie dan een auto. Vannacht dus zonder geslapen. Midden in de nacht hebben we beiden toch maar de klamboe opgehangen (ook al hingen er overal horren voor de ramen) want we werden helemaal blauw gestoken. Ligt wel heel knus in zo'n ding! Ik ben heel benieuwd naar vandaag en wat we allemaal gaan zien want gisteren heeft al mijn gedachten over een ontwikkelingsland overtroffen. Ik hoop wel dat ik ergens snel wifi heb of mijn simkaartje kan opladen, want ik wil heel graag even bellen met thuis om mijn eerste indrukken te vertellen!

Maadag 6 juli 2015
Vandaag zijn we naar kumasi gereden. De bussen zijn weer heel luxe wat zorgt voor een nog grotere tegenstelling als je langs arme dorpjes rijdt waar mensen niet eens schoenen aan hebben. Dat heeft toch wel grote impact op mij. In kumasi aangekomen blijkt dat het allemaal al veel beter ontwikkeld is in Accra. De mensen hiier hebben het nog slechter. En het lijkt wel alsof de mensen hier immuun zijn voor de armoede die hier heerst. Dat zal nog wel even wennen blijven. Verder ben ik hier een grote attractie samen met elien omdat wij in deze omgeving de enige blanke mensen zijn. Sommige mensen hier hebben nog nooit een blank persoon gezien en kijken daarom hun ogen uit. Kinderen roepen constant obruni naar je, wat letterlijk witte betekent. Bebini zeg ik dan terug: Zwarte. En hier zijn mensen daar trots op en voelen zich gevleid dat je in hun taal spreekt. Vandaag heb ik ook voor het eerst Ghanees eten op. De pap (porrigde) is heeeeeel erg vies, maar de oliebollen van mais gaan wel als ontbijt. 's middags bij de tussenstop in de bus heb ik een springrol gegeten. Dat was echt heel erg lekker. En 's avonds aten we een echt traditioneel gerecht: fufu. Het is een deegbal van cassave en plantain helemaal met de hand gemaakt (vrouwen zijn er uren mee bezig). Het wordt vaak geserveerd met vlees (in mijn geval geit) en een soort soep die heel erg pittig is. Op het pittige na is het eigenlijk wel lekker. Ik ben inmiddels heel erg benieuwd naar morgen, maar ook bang omdat ik nog niet zoveel weet en iedereen veel van mij verwacht. Maar we zullen zien. Eerst maar eens slapen in mijn nieuwe bedje, waar ik de komende tien weken ongeveer zal blijven.

Dinsdag 7 juli 2015
Vandaag hebben we een baaldag. De stroom doet het al sinds gisteravond niet, behalve bij de koning. Verder is heel Ghana donker. Vanochtend zouden we beginnen inn het ziekenhuis, maar we hebben vooral heel lang moeten wachten en door de warmte moeten lopen. ik ben er kei kapot van. Mensen hier zijn zo inefficient, voor een deel snap ik wel dat het hier niet zo goed gaat. Door omstandigheden gaat het hier slecht, maar de mentaliteit van de mensen zorgt ervoor dat het niet beter wordt gemaakt. Voor ons heel erg frustrerend om te zien. Wel heb ik vandaag weer twee nieuwe gerechten geprobeerd: bo fluet (een soort oliebol), is heel erg lekker, en ja hoe, een slijmerige substantie, met pittig sausje en spinazie. Die is wel redelijk oke. Voor vandaag heb ik even geen zin meer om met alle mensen hier om te gaan.

Vrijdag 17 Juli
De tijd gaat ineens zo snel. We hebben al een aantal dagen in het ziekenhuis gewerkt. Alles gaat hier heel anders, maar met minder middelen redden ze het hier best oke. Omdat dit ziekenhuis een government hospital is, betekent dit echter wel dat het ziekenhuis in geld nood zit. Hierdoor krijgen de zusters en sommige doktoren niet elke maand betaald zoals het hoort. Daardoor is de mentaliteit in het ziekenhuis niet zo goed; zusters zijn lui en doktoren doen alles op hun gemak. Dit betekent voor patiënten dat zij soms heel land zitten te wachten voordat zij behandeld worden. Hierdoor hebben we een mevrouw gezien die al 24 uur een dood kindje in haar buik had, voordat zij een keizersnede kreeg om het baby'tje te verwijderen. Dat is echt heel lang, en bovendien geeft het veel infectiegevaar. Maar niet alles is negatief. Ook hier weer is iedereen ontzettend aardig en we mogen overal mee kijken. Gisteren hebben we zelfs vijf baby'tjes opgevangen na de keizersnedes. Dus nu werken we een beetje mee. Dat is wel fijn, want ik was het kijken wel een beetje zat. In de tussentijd zijn we ook verhuisd naar een ander hostel. Dat betekent dat we niet meer iedere dag met de trotro hoeven te reizen. Dit is een klein busje waar vaak 12 of meer mensen in zitten. Toch is dat reizen wel heel erg grappig omdat iedereen een beetje op en neer wiebelt op de slechte wegen. Maar nu zitten we meer in het centrum en hier is wel meer te doen. Ook zijn er sinds woensdag andere Nederlandse studenten aangekomen, zodat onze groep iets groter is. We waren immers maar met twee. Het is leuk om de anderen rond te leiden en te laten zien hoe het hier allemaal werkt. Ook heel leuk om te zien dat zij ook heel erg moeten wennen. Vandaag staan we voor de laatste dag op de chirurgie en vanaf volgende week starten we op de maternity, waar we waarschijnlijk gaan helpen met een heel aantal bevallingen. Ik heb er nu al zin in.